Poezja i obraz łączą się na wystawie „Trazos de aliento” (Uderzenia oddechu) w Muzeum Kaluz

▲ Galerie na Hidalgo Avenue eksponują 24 z 60 prac z kolekcji Terry'ego Welcha. Zdjęcie: Yazmín Ortega Cortés

▲ Galerie na Hidalgo Avenue eksponują 24 z 60 prac z kolekcji Terry'ego Welcha. Zdjęcie: Yazmín Ortega Cortés

Alondra Flores Soto

Gazeta La Jornada, poniedziałek, 23 czerwca 2025, s. 30-35. 2

Gest, poezja i obraz łączą się harmonijnie i tajemniczo na wystawie „Ślady oddechu: japońska kaligrafia” w Muzeum Kaluz. Esencja chmur, zieleń tysiącletnich sosen, urok wody i bambusa w wyjątkowym momencie to poezja zaprezentowana na kartkach papieru, oznaczona kształtami rozszerzonymi przez pędzle nasączone ciemnym tuszem.

Nie chodzi tylko o pisanie i rozumienie tego, co jest powiedziane, ale jest ekspresyjny element, którego każdy kaligraf używa, aby przekazać coś poza znaczeniem , wyjaśnił Amaury García, kurator. Pozwala nam to zobaczyć złożoność. To estetyczna manifestacja wizualności o wartości historycznej .

Od stuleci konfucjańscy mistrzowie, poeci, mnisi buddyjscy, malarze i urzędnicy rozwijają starożytną sztukę, w której pociągnięcia pędzla zawierają intencję i rytm: japońska kaligrafia to myśl w ruchu .

Miguel Fernández Félix, dyrektor Muzeum Kaluz, podkreślił, że jest to pierwsza wystawa historycznej kaligrafii oferowana w tym kraju — to znaczy prace stworzone między XVII a XX wiekiem — oparta na kolekcji Terry'ego Welcha, najważniejszej kolekcji japońskiego malarstwa i kaligrafii w Ameryce Łacińskiej. Nie tylko prezentowane są prace, ale przeprowadzono również rygorystyczne badania dla meksykańskiej publiczności, w oparciu o strategiczną relację między muzeum a El Colegio de México w celu studiowania sztuki japońskiej.

Terry Welch, kurator i koordynator Katedry Studiów nad Sztuką Japońską, stwierdził, że wystawa miała na celu zaoferowanie dwóch dróg: jednej związanej z treścią pisemną, która wymagała intensywnej pracy nad transkrypcją i tłumaczeniem każdego dzieła, jak widać w komórkach. Druga droga jest związana z docenianiem estetyki; to znaczy, poza treścią pisemną, tym, co dzieło przekazuje wizualnie, użyciem techniki, gestem kaligraficznym.

Pozwól sobie na odrobinę szaleństwa i ciesz się tym, co wykracza poza znaczenie – to uczucie jest wywoływane na początku zwiedzania pokoi, gdzie praca wymagała transkrypcji i tłumaczenia dzieł sztuki literackiej, których nie każdy jest w stanie odczytać, nawet jeśli mówi po japońsku lub chińsku.

Na przykład, na jednym ekranie grupa badaczy potrzebowała kilku miesięcy, aby przepisać sześć ideogramów i zaprezentować je na wystawie. Źródło recytuje rytm harfy, podczas gdy studnia uwalnia odbicie księżyca ; zwiedzający może odkryć znaczenie, kontemplując rozszerzoną grupę paneli.

Artyści badali możliwości abstrakcji kaligraficznej i wartość wizualną tuszu indyjskiego na papierze. W estetycznej ocenie kaligrafii istotne jest rozważenie takich aspektów, jak równowaga, proporcje, ruch, harmonia i ekspresyjna natura każdego pociągnięcia pędzlem , jak stwierdzono.

W galeriach Muzeum Kaluz eksponowanych jest 24 dzieła wybrane spośród 60 kaligrafii z kolekcji, oferując estetyczne i poetyckie doznania.

Wykład odbywał się w przyćmionym sepiowym świetle i na świeżym powietrzu, podzielony na trzy sekcje, w których analizowano chińskie dziedzictwo pisma, które dotarło do Japonii w VI wieku, w tym style, dalszą ekspresję indywidualną i jej związki z malarstwem.

Ostatecznie za śladami oddechu kryje się duch osoby, która je stworzyła, a narracja wystawy proponuje różnorodność prezentowanych prac i trzech głównych tematów, które obejmuje – zauważa kurator i badacz z El Colegio de México.

Terry Welch jest Amerykaninem mieszkającym w naszym kraju. Jedną z jego pasji jest kolekcjonowanie japońskich obrazów, a kolekcja dzieł, które stworzył przez całe życie, trafiła do Muzeum Kaluz dzięki darowiźnie w 2023 roku. Amaury García stwierdził, że dla nas posiadanie tej kolekcji to cud i luksus .

Tymczasem Miguel Fernández świętował: „Mamy jedyną kolekcję japońskiego malarstwa w Ameryce Łacińskiej ”. Skomentował, że po wystawie José Juana Tablady znaczenie japońskiego malarstwa w sztuce meksykańskiej stało się oczywiste, na przykład u artystów takich jak Dr. Atl i Jorge Enciso. Pod koniec XIX wieku ta kultura ze wschodniego kraju wpłynęła również na takie ruchy jak impresjonizm.

Konserwacja płócien z papieru morwowego, czyli z drzewa jedwabnika, oraz tuszu z wypalonej sadzy drzewnej wiąże się z wyzwaniami konserwatorskimi, takimi jak utrzymanie temperatury od 19 do 22 stopni, wilgotności na poziomie 50 procent i odpowiedniego oświetlenia w celu ochrony niezwykle delikatnego dzieła.

Prace mogą być eksponowane maksymalnie przez trzy miesiące, a następnie muszą zostać zawieszone na rok. Jedną z najcenniejszych i najbardziej godnych uwagi jest współpraca dwóch kobiet, Kaga no Chiyo i Tokuyama Gyokuran. Współpraca poety buddyjskiego i najbardziej cenionego malarza w XVIII-wiecznej Japonii jest rzadka, na świecie istnieją tylko trzy przykłady, z których jeden jest eksponowany w Muzeum Kaluz.

„Co się zmienia, gdy przestajemy próbować zrozumieć i zaczynamy odczuwać to, co widzimy?” – pyta w końcu, po obserwacji form i zrozumieniu tekstów. Odpowiedź jest unikalna dla doświadczenia zwiedzającego.

Wystawa „Trazos de Eniento: Caligrafía Japonesas” (Ślady oddechu: kaligrafia japońska) jest czynna od minionej soboty i zakończy się 15 września w Muzeum Kaluz (Hidalgo Avenue 85, Historic Center).